Vandaag gaan we een bezoek brengen aan Gulmarg, 50 km van Srinagar. Het is een wintersportplaats op een hoogte van 2730 m, die Ook in de zomer veel toeristen trekt, dit is vooral te danken aan de Gondola, een lange kabelbaan, Made in Grenoble.
Er rijdt een speciale bus vanuit Srinagar naar Gulmarg en we maken kennis met het Indiase verkeer.
Een kennismaking, die veel indruk maakt. We hadden al veel gehoord en gelezen over de chaos en het rijgedrag van de Indiase verkeersdeelnemers, maar er gaat niets boven het zelf ervaren, mits je het er heelhuids afbrengt.
Als chauffeur hebben we twee siks, die om beurten rijden. Het zijn hele sympathieke en vriendelijke kerels, maar eenmaal achter het stuur veranderen ze in beesten.Vroeger stonden de siks bekend als strijders die de dood niet schuwden, maar de jonge generatie heeft nog dezelfde genen, in het verkeer is dat een slechte eigenschap! Maar ook de andere weggebruikers veranderen eenmaal achter het stuur in beesten en zo is er een voortdurende strijd om het territorium en wie de sterkste is. De vraag is dan ook niet of er een klap valt, maar wanneer. Ons blijft het vandaag bespaart, maar heel vaak is dat niet het geval en vallen er slachtoffers.
Als we in Gulmar aankomen zien we wat in India onder een toeristisch oord wordt verstaan. Zodra de bus aankomt wordt deze bestormd door mannen die ons een rit op kleine paarden willen laten maken en gidsen die ons willen rondleiden. Voordat we de bus uit zijn hebben ze onderling al bijna slaande ruzie om de klandizie.
Wij zijn de heren niet nodig en schudden ze vlot af. Maar dan komen we voor het volgende gevecht te staan, nl. kaartjes bemachtigen voor de kabelbaan. Naar schatting meer dan tienduizend mensen zijn afgekomen op dit gebied. Het grootste deel wil met de kabelbaan. Maar voor de kaartverkoop is slechts een loket geopend, waar een lange rij voor staat, dat voor veel duw- en trekwerk zorgt en soms fikse ruzies.
Daarna met de bemachtigde tickets achter aansluiten in een onafzienbare rij voor de kabelbaan. Ook hier is geen sprake van een nette rij, wat weer voordringen tot gevolg heeft. Een man probeert ze tegen te houden, maar krijgt nauwelijks bijval van de andere mensen in de rij. Blijkbaar durft niemand zijn kop boven het maaiveld uit te steken. De ware volksaard komt ook bij ons boven en dus heffen wij ons Hollands vingertje naar de voordringers. Even heeft dit effect, maar lang duurt dat niet. De macht van het geheven Nederlandse vingertje in de wereld is gering.
Eindelijk zijn wij dan aan de beurt om in te stappen. De gondel brengt ons naar een hoogte van 3930 meter. We komen in een Alpine landschap dat aan Zwitserland of Oostenrijk doet denken. Je kunt opnieuw een kaartje voor een gondel kopen om tot 4114 m hoogte te stijgen, waarbij je in de sneeuw zit. Veel Indiërs doen dit en hebben dikke jassen en grote laarzen gehuurd. Maar ook hier weer een lange rij voor het loket met een heuse vechtpartij. Door het lange wachten bij de eerste gondel zijn we krap in de tijd gekomen en besluiten niet verder te gaan.
We vinden een heerlijk plekje in de zon en genieten van het uitzicht op de hoge bergtoppen en de sneeuw die schittert in de zon.
Een meisje komt naar ons toe en vraagt of ze met ons op de foto mag. Natuurlijk kan dat, we zijn niet altijd de beroerdste.
Maar nu volgen er meer die met ons op de foto willen en al snel is het met onze rust gedaan. Dat heb je als je vrijwel de enige Westerling bent.
We moeten armen leggen om wildvreemde schouders en baby's op de arm houden die ons met angstige oogjes aankijken.
Als iedereen geweest is en wij honderd keer de vraag beantwoordt hebben wat onze naam is en waar we vandaan komen vinden we het tijd om weer naar beneden te gaan.
We zijn keurig op de afgesproken tijd terug bij de bus, maar moeten hierna nog een uur wachten op mensen die nog wel naar het hoogste punt gegaan zijn!
Nu kan de busrace terug naar Srinagar beginnen. Door het lange wachten is de chauffeur extra gemotiveerd om er een flinke schep risico bovenop te doen. Op onverantwoorde wijze halen we in, d.w.z. we drukken het overige verkeer aan de kant of rijden met drie voertuigen naast elkaar, waar slechts ruimte is voor twee.
Op veel vrachtauto’s staat achterop geschilderd ”BLOW HORN PLEASE”. Dat doet onze chauffeur ook, na het gaspedaal is de claxon het meest gebruikte onderdeel van de bus. Uiteindelijk keren we toch nog heelhuids terug in Srinagar en vieren dat met een uitstekend etentje bij de Chinees (Indisch eten kunnen we nog lang genoeg).
Er rijdt een speciale bus vanuit Srinagar naar Gulmarg en we maken kennis met het Indiase verkeer.
Een kennismaking, die veel indruk maakt. We hadden al veel gehoord en gelezen over de chaos en het rijgedrag van de Indiase verkeersdeelnemers, maar er gaat niets boven het zelf ervaren, mits je het er heelhuids afbrengt.
Geen kamelendrijver uit de Sahara,
maar onze onverschrokken chauffeur
Als chauffeur hebben we twee siks, die om beurten rijden. Het zijn hele sympathieke en vriendelijke kerels, maar eenmaal achter het stuur veranderen ze in beesten.
Als we in Gulmar aankomen zien we wat in India onder een toeristisch oord wordt verstaan. Zodra de bus aankomt wordt deze bestormd door mannen die ons een rit op kleine paarden willen laten maken en gidsen die ons willen rondleiden. Voordat we de bus uit zijn hebben ze onderling al bijna slaande ruzie om de klandizie.Daarna met de bemachtigde tickets achter aansluiten in een onafzienbare rij voor de kabelbaan. Ook hier is geen sprake van een nette rij, wat weer voordringen tot gevolg heeft. Een man probeert ze tegen te houden, maar krijgt nauwelijks bijval van de andere mensen in de rij. Blijkbaar durft niemand zijn kop boven het maaiveld uit te steken. De ware volksaard komt ook bij ons boven en dus heffen wij ons Hollands vingertje naar de voordringers. Even heeft dit effect, maar lang duurt dat niet. De macht van het geheven Nederlandse vingertje in de wereld is gering.
Eindelijk zijn wij dan aan de beurt om in te stappen. De gondel brengt ons naar een hoogte van 3930 meter. We komen in een Alpine landschap dat aan Zwitserland of Oostenrijk doet denken. Je kunt opnieuw een kaartje voor een gondel kopen om tot 4114 m hoogte te stijgen, waarbij je in de sneeuw zit. Veel Indiërs doen dit en hebben dikke jassen en grote laarzen gehuurd. Maar ook hier weer een lange rij voor het loket met een heuse vechtpartij. Door het lange wachten bij de eerste gondel zijn we krap in de tijd gekomen en besluiten niet verder te gaan.
We vinden een heerlijk plekje in de zon en genieten van het uitzicht op de hoge bergtoppen en de sneeuw die schittert in de zon. Een meisje komt naar ons toe en vraagt of ze met ons op de foto mag. Natuurlijk kan dat, we zijn niet altijd de beroerdste.
Maar nu volgen er meer die met ons op de foto willen en al snel is het met onze rust gedaan. Dat heb je als je vrijwel de enige Westerling bent.
We moeten armen leggen om wildvreemde schouders en baby's op de arm houden die ons met angstige oogjes aankijken.
Als iedereen geweest is en wij honderd keer de vraag beantwoordt hebben wat onze naam is en waar we vandaan komen vinden we het tijd om weer naar beneden te gaan.
We zijn keurig op de afgesproken tijd terug bij de bus, maar moeten hierna nog een uur wachten op mensen die nog wel naar het hoogste punt gegaan zijn!
Nu kan de busrace terug naar Srinagar beginnen. Door het lange wachten is de chauffeur extra gemotiveerd om er een flinke schep risico bovenop te doen. Op onverantwoorde wijze halen we in, d.w.z. we drukken het overige verkeer aan de kant of rijden met drie voertuigen naast elkaar, waar slechts ruimte is voor twee.
Op veel vrachtauto’s staat achterop geschilderd ”BLOW HORN PLEASE”. Dat doet onze chauffeur ook, na het gaspedaal is de claxon het meest gebruikte onderdeel van de bus. Uiteindelijk keren we toch nog heelhuids terug in Srinagar en vieren dat met een uitstekend etentje bij de Chinees (Indisch eten kunnen we nog lang genoeg).
Beste vrienden,
BeantwoordenVerwijderennog maar pas enkele dagen weg, en al een heel verhaal met tal van boeiende belevenissen en ervaringen, opgeluisterd met tal van mooie foto's, zoals we het gewoon zijn. We volgen jullie wedervaren op de voet en kijken uit naar de volgende avonturen.
Veel groeten uit Assebroek